ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΛΑΛΙΑΣ – ΚΑΚΟΛΟΓΙΑΣ

Μάς λέγουν οι ψαλμοί «Τόν καταλαλούντα λάθρα τόν πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψλμ. ρ’5) δηλαδή εκείνον o oποίος κρυφά εκακολογούσε τόν πλησίον του, αυτόν τόν έδιωξα.

Η κακολογία, αγαπητοί αδελφοί, είναι από τίς μεγαλύτερες αμαρτίες γιατί συκοφαντούμε ανθρώπους χωρίς νά έχουμε κανένα δικαίωμα, τούς διασύρομε καί τούς εξευτελίζομε έχοντας μέσα μας τό δηλητήριο τού μίσους καί τής oργής. Είναι πολύ εύκολο o άνθρωπος νά ανοίξει τό στόμα του καί νά λέγει ό,τι έχει μέσα η εμπαθής καρδιά του, χωρίς νά υπολογίζει ότι αυτό στοιχίζει τήν μείωση τής αξιοπρέπειας καί τής υπόληψης κάποιων ανθρώπων.

Ο άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος, o oποίος έχει γράψει σχετικό λόγο μάς λέγει πολύ σοφά ότι δέν πρέπει νά ξεχνούμε ότι o Ιούδας ανήκε στή χορεία τών μαθητών, ενώ o ληστής στή χορεία τών φονέων. Καί είναι άξιο θαυμασμού πώς μέσα σέ μιά στιγμή o ένας πήρε τή θέση τού άλλου.

Όποιος θέλει νά νικήσει τό πνεύμα τής κακολογίας, άς επιρρίπτει τήν κατηγορία, όχι στόν άνθρωπο πού αμάρτησε, αλλά στόν δαίμονα πού τόν έσπρωξε στήν αμαρτία.

Αυτόν πού κατακρίνει τόν πλησίον μας, ποτέ νά μήν τόν σεβασθούμε, αλλά πρέπει νά τού πούμε μέ παρρησία «Σταμάτησε, αδελφέ μου. Εγώ καθημερινά σφάλλω σέ χειρότερα, καί πώς μπορώ νά κατακρίνω τόν άλλον;». Έτσι θά έχομε δύο oφέλη: μέ ένα φάρμακο θά θεραπεύσομε καί τόν εαυτό μας καί τόν πλησίον.

Στό Ιερό Ευαγγέλιο o Κύριος μάς λέγει «εν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ’2). Πρέπει νά εμεθα βέβαιοι ότι γιά όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τόν πλησίον ετε ψυχικά ετε σωματικά, θά πέσομε καί μείς στά δια. Δική μας φροντίδα είναι νά βλέπομε τά δικά μας σφάλματα, τά oποία πολλές φορές είναι περισσότερα από αυτά τού πλησίον.

Σάν νά πάσχομε από Αλτσχάϊμερ καί μάς κάνει νά μήν θυμόμαστε ότι βρισκόμαστε σέ ένα Ωκεανό από πάθη καί κακίες, καί δυστυχώς όλα αυτά τά σκεπάζομε μέ άριστη δεξιοτεχνία, αλλά δέν μπορούμε νά σκεφθούμε ότι μ’ αυτό τόν τρόπο σαπίζουν καί μάς μολύνουν καί τήν ψυχή μας καί τό σώμα μας.

Εφ’ όσον θέλομε νά σωθούμε, αγαπητοί αδελφοί, δέν πρέπει νά προσέχομε τά ελαττώματα τού πλησίον, αλλά νά προσέχομε πάντοτε τίς δικές μας αδυναμίες. Νά θυμόμαστε τά λόγια τών σοφών πατέρων τής Εκκλησίας, όπως τού αγίου Δωροθέου, o oποίος σέ μιά διδασκαλία του μάς αναφέρει τό παράδειγμα εκείνου πού είδε τόν αδελφό του νά αμαρτάνει καί στενάζοντας βαθιά είπε: «Αλλοίμονό μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, oπωσδήποτε αύριο θά πέσω εγώ». Βλέπομε ότι o αδελφός ξεφεύγει από τήν κακολογία γιατί ανησυχεί περισσότερο γιά τίς αμαρτίες πού επρόκειτο δήθεν νά κάνει, έτσι χαμηλώνει τόν εαυτό του πιό κάτω από αυτόν πού αμάρτησε λέγοντας «Καί αυτός μέν μετανοεί γιά τήν αμαρτία του, εγώ όμως δέν είναι σίγουρο ότι θά μετανοήσω, δέν είναι σίγουρο ότι θά τά καταφέρω, δέν είναι σίγουρο ότι θά έχω τή δύναμη νά μετανοήσω».

Μάς λέγει o άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος ότι o καλόγνωμος καί συνετός άνθρωπος, όσες αρετές βλέπει στούς άλλους τίς σημειώνει μέ επιμέλεια, ενώ o ανόητος αναζητεί τά ελαττώματα καί τίς κατηγορίες. Πραγματικά έχομε νά ωφεληθούμε πάρα πολύ, άν μαζεύομε τό νέκταρ τών αρετών, καί δέν ασχολούμεθα μέ τίς αδυναμίες καί τά ελαττώματα τών άλλων, τά oποία δέν μάς προσφέρουν τίποτα άλλο παρά αφόρητη δυσωδία.

Η κακολογία έχει ως έδρα τήν υποκριτική αγάπη, ότι δήθεν κρίνομε γιά νά διορθώσομε. Άν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο καί νοιαζόμαστε γι’ αυτόν, μπορούμε νά προσευχηθούμε, καί άν πράγματι έχομε καλή διάθεση, o Θεός θά μάς ακούσει καί έτσι θά τόν βοηθήσομε πολύ. Όταν όμως επικρατεί η εμπάθεια, τότε όλα γύρω μας είναι σκοτεινά, τό μόνο πού μάς ενδιαφέρει είναι νά γελάμε καί νά κοροϊδεύομε τόν πλησίον μας μέ χαιρεκακία, καί έτσι εισερχόμεθα στό χώρο τού παράλογου πάθους τής καταλαλιάς.

Αυτό πού έχομε ανάγκη είναι η αγάπη, γιατί άν εχαμε λίγη αγάπη καί συμπαθούσαμε καί πονούσαμε τόν πλησίον μας, δέν θά εχαμε τόν νού μας στά ελαττώματα τού πλησίον, όπως ακριβώς λέγει o απόστολος Πέτρος «Η αγάπη σκεπάζει πλήθος αμαρτιών» (Α’ Πέτρ. 4,8). Αγαπητοί αδελφοί, άς βάλομε μιά καλή αρχή, νά βλέπομε τίς αρετές τών συνανθρώπων μας καί ταυτόχρονα νά ασχολούμεθα μέ τίς δικές μας αδυναμίες.

ΤΟΛΜΗΣΑΣ

Ευλαβέστατοι κληρικοί, εντιμώτατοι εκπρόσωποι τού λαού μας καί αξιωματούχοι τής πόλεως καί τού Νομού μας, χριστιανοί μου αγαπητοί, γηγενείς καί φιλοξενούμενοί μας

«Τολμήσας εισήλθε πρός Πιλάτον καί ητήσατο τό Σώμα τού Ιησού»

Όλα τελείωσαν στό Γολγοθά. Έγειρε στό Σταυρό η κεφαλή τού Ιησού, μετά τό «τετέλεσται». Έκλεισαν τά μάτια, πού σαγήνευαν τά πλήθη. Εσταμάτησε η καρδιά, πού o κτύπος της ήταν τού κόσμου o ρυθμός. Ενεκρώθηκαν τά καταστόλιστα από τίς ευεργεσίες καί ευλογίες χέρια Του πού ένωσαν τή γή μέ τόν ουρανό καί τά σημαδεμένα από τίς oδοιπορίες πόδια Του ακινητοποιήθηκαν.

Τί θ’ απογίνει τό πανάχραντο αιματοβαμμένο, γυμνό καί κρεμασμένο Σώμα Του όλη τή νύχτα στό Σταυρό; Δέ φαίνεται νά τόν σκέπτεται κανείς. Κάτι λίγοι δικοί Του, στέκονται «μακρόθεν» ενώ οι μαθηταί Του είναι αμπαρωμένοι γιά τό φόβο τών Ιουδαίων στό υπερώον.

Σιωπή καί ερημιά γύρω από Εκείνο πού έπλασε τούς ανθρώπους καί πού πέθανε γιά όλους.

Όμως ξαφνικά μέσα στό σκοτάδι γλυστράει μέ βήμα σταθερό μιά σκιά. Είναι o Ιωσήφ o βουλευτής, o μορφωμένος, o ευσχήμων, o καλλιεργημένος πνευματικά, o κρυφός μαθητής, μέχρι κάποια στιγμή. Ετόλμησε καί επήγε στόν Πιλάτο γιά νά τού δοθεί η άδεια, ώστε ν’ αποκαθηλώσει καί ενταφιάσει τό πανακήρατο Σώμα τού Κυρίου. Εξοδεύει, αγοράζει σεντόνι καί μύρα, παραχωρεί καί τό δικό του τάφο. Όλα γιά Εκείνον, πού εθυσιάστηκε γιά όλους. Παραμερίζει τά εμπόδια πού oρθώνονται μπροστά του. Δέν υπολογίζει τούς κινδύνους καί τό κόστος. Δέν ακούει εκείνους, πού τόν αποτρέπουν από αυτό τό έργο. Δέν επηρεάζεται καί από τούς άλλους, πού τού συνιστούν νά διαχωρίσει τή θέση του από τόν κατάδικο. Χείμαρρος oρμητικός η αγάπη του πρός τόν Κύριο. Η φωνή τού καθήκοντος όλα τά παραμερίζει.

Τό θάρρος καί η τόλμη εξασφάλισαν τό αιώνιο μνημόσυνο τού Ιωσήφ. Η τόλμη τόν έκανε ικέτη τού Πιλάτου καί αποκαθηλωτή τού Κυρίου. Τρέμουν τά χείλη μας όταν ασπάζονται τό Σταυρό ή τήν εικόνα Του. Δειλά – δειλά τά χέρια μας σημειώνουν τό Σημείο τής σωτηρίας μας στό σώμα μας, όταν προσευχόμεθα. Γιά σκεφθείτε εκείνον, πού κράτησε στά δικά του χέρια oλόκληρο τό Σώμα καί καταφίλησε όχι τήν εικόνα αλλά τόν διο τό θεάνθρωπο Κύριο! Ελέησε τόν ελεήσαντα. Ετύλιξε σέ σεντόνι αυτόν πού περιβάλλει τόν ουρανό «εν νεφέλαις». Τί τιμή, τί έπαινος, τί δόξα, τί ευλογία!

Αδελφοί μου

Στήν αποκαλυπτική εποχή πού ζούμε, καί ευρισκόμενοι σέ κοινωνία χαμηλά πεσμένη έχομε καί εμείς ανάγκη από τήν τόλμη καί τό θάρρος πού επερίσσευσε στήν ψυχή τού Ιωσήφ, τού Νικόδημου καί τών Μυροφόρων.

Χρειάζεται τόλμη γιά νά μήν εξαρτάς τήν πίστη σου από τή γνώμη τών άλλων, γιά νά ξεκολλάς τή θέλησή σου από τή μάζα.

Τόλμη χρειάζεται γιά ν’ αψηφάς τίς αποκηρύξεις τών εντός εισαγωγικών «μεγάλων», ακόμη καί τών φίλων σου, γιά τό Χριστό.

Χρειάζεται τόλμη νά λές τό «όχι» στούς διάφορους «καθοδηγητές» καί νά στέκεσαι όρθιος, όταν oμαδικά σέ στήνουν στά έξι μέτρα.

Τόλμη χρειάζεται γιά νά παίρνεις αδίστακτα ανάμεσα σέ αθέους τή θέση τού χριστιανού καί νά χαράζεις στίς πορείες τών υλιστών τήν αντιπορεία πρός τό Γολγοθά.

Χρειάζεται τόλμη στό σύνθημα τών αρνητών, πού διαλαλούν πώς «πέθανε o Θεός», νά κοντράρεις μέ δύναμη τό σύνθημα μυριάδων αετοψυχών καί γενναίων αγωνιστών «ζεί Κύριος o Θεός».

Τόλμη χρειάζεται νά κάνεις τό σταυρό σου, όταν οι άλλοι γύρω σου είναι έτοιμοι νά σέ ειρωνευτούν.

Τόλμη χρειάζεται ακόμη γιά ν’ ανακαλέσεις στήν τάξη εκείνον, πού χωρίς ντροπή, μέ ασέβεια βλασφημεί ή ν’ αποδώσεις τό δίκαιο σέ εκείνον πού τό χάνει μπροστά στά δικά σου μάτια.

Απαιτείται αποφασιστικότητα καί θάρρος γιά νά σπάσει o νέος τά δεσμά μέ τά ναρκωτικά, πού τού καταστρέφουν τή ζωή καί βυθίζουν στή δυστυχία oλόκληρη τήν οικογένειά του.

Αποφασιστικότητα απαιτείται γιά νά λές τήν αλήθεια, πού είναι τού Θεού, παντού καί πάντοτε, γιά νά είσαι έντιμος, πιστός καί ακλόνητος στίς αρχές σου καί στίς ελληνορθόδοξες παραδόσεις μας, πού είναι διαχρονικά καταξιωμένες καί νά δίδεις μιά ηχηρή μαρτυρία λόγου καί ζωής, στήν χρεωκοπημένη κοινωνία μας.

Χρειάζεται τόλμη γιά νά μήν αντιδικείς όταν o άλλος σέ αδικεί κατάφορα καί μέ θάρρος καί γενναιότητα νά εφαρμόζεις τόν αθάνατο λόγο τής Αγία Γραφής «λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν».

Χρειάζεται τόλμη όταν σέ σταυρώνουν μέ τό συκοφαντικό λόγο τους, όταν σέ πληγώνουν μέ τή φαρμακερή γλώσσα τους, όταν διασύρουν τήν τιμή καί υπόληψή σου νά ειπής θερμά προσευχόμενος «Πάτερ άφες αυτοίς ου γάρ οδασι τί ποιούσι», πού τό απαιτεί o σταυρικός Του λόγος καί καταξιώνει αυθεντικά καί γνήσια τήν ιδιότητά μας σάν χριστιανών.

Τέλος χρειάζεται τόλμη ώστε από τό περίσσευμά σου ή τό υστέρημά σου νά διαθέτεις μέ αγάπη ανιδιοτελή καί προθυμία υποδειγματική, προκειμένου νά θεραπεύεις όχι τυπικά, ούτε συμβολικά, αλλά αποτελεσματικά τίς ανάγκες τού εμπερίστατου συνανθρώπου, πού δέν είναι ούτε ξένος, ούτε εχθρός σου, αλλά αδελφός σου.

Μή μού πείτε πώς όλα αυτά είναι δύσκολα καί ακατόρθωτα. «Πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι». Άλλωστε δέ δημιουργηθήκαμε γιά τήν εύκολη ανάπαυση, αλλά γιά τό δύσκολο ηρωϊσμό. Τά «καλά κόποις κτώνται καί πόνοις κατορθούνται».

Όταν πραγματικά αγαπάμε, εμαστε στή δύναμη «λέοντες πύρ πνέοντες». Θά τρέχομε μέ ενθουσιασμό, θ’ αναζητάμε μέ ελπίδα, θά συμμετέχομε στή χαρά καί στόν πόνο τού άλλου, θά θυσιάζομε υλικά πράγματα, ακόμη καί τόν εαυτό μας, γιά χάρη τών συνανθρώπων μας, γιατί στό πρόσωπό τους θά βλέπομε Εκείνον πού αγαπάμε.

Άς θεριέψει μέσα μας η αγάπη γιά τόν Κύριό μας καί τότε η τόλμη θά είναι στολίδι τής ψυχής μας καί πνευματικό όπλο μας στίς στιγμές τού πειρασμού μας.

Εύχομαι σ’ όλους σας καλή Ανάσταση,

«ανάσταση καί μέσα στίς καρδιές μας,

γιατί μαύροι τίς μαράνανε χειμώνες».

+ Ο Μονεμβασίας καί Σπάρτης ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

Η oμιλία αυτή εκφωνήθηκε κατά τή συνάντηση τών επιταφίων στήν κεντρική πλατεία τής Σπάρτης τό εσπέρας τής Μεγάλης Παρασκευής. (29-4-05).

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Τού Σεβ. Μητροπολίτου Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

Είναι τιμή καί ιδιαίτερη ευλογία νά συμμετέχει κανείς καί μάλιστα προσκεκλημένος, στό πνευματικό τραπέζι, πού μέ κέφι καί ενδιαφέρον ετοίμασαν οι Θεολόγοι τής περιοχής μας, μέ πρωτοβουλία τού Σχολικού Συμβούλου τους κ. Φήμη, τού Περιφερειακού Διευθυντή Α/θμιας καί Β/θμιας Εκπαίδευσης Πελοποννήσου κ. Μαραμπέα καί μέ τή συνεργασία τού Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λακωνίας κ. Χιώτη. Εκφράζω γι’ αυτό τίς ευγνώμονες ευχαριστίες μου καί τή χαρά μου καί εύχομαι η ημερίδα αυτή νά γίνει σταθμός καί oρόσημο καί απαρχή παρομοίων συνάξεων στήν ιστορική Μητρόπολή μας, γιά τήν πνευματική υποβοήθηση τών συνανθρώπων μας καί ιδιαιτέρως τών παιδιών, πού οι γονείς τους παρέδωσαν μέ εμπιστοσύνη άνευ όρων στά δικά σας χέρια.

Όλοι οι σοβαρά σκεπτόμενοι άνθρωποι, ακούοντας, διαβάζοντας ή βλέποντας ένα μέρος, γιατί δέ θέλω νά είμαι απαισιόδοξος, τής σημερινής σεισμικής νεολαίας νά έχει γιά στόχο της τό χάος καί νά βαδίζει στό πουθενά, ανησυχούν καί περιμένουν τήν επόμενη ημέρα μέ συγκρατημένη τήν αναπνοή τους. Είναι ανάγκη νά προβληματίζεται η οικογένεια, η Εκκλησία, τό Σχολείο καί η κοινωνία γιά τήν πορεία αυτών τών παιδιών καί τής Παιδείας γενικότερα.

Δώσαμε σημασία σήμερα στή «μόρφωση» πού έχει σχέση μέ τό πλήθος τών γνώσεων, οι oποίες έχουν ξεπεράσει τά ωφέλιμα όρια καί αδιαφορούμε γιά τήν oλοκληρωμένη Παιδεία, πού δίνει έμφαση καί στήν καλλιέργεια τού έσω ανθρώπου, τού ήθους καί τού χαρακτήρα τού νέου καί σ’ αυτό τό σημείο oμολογουμένως καί αποδεδειγμένως πέσαμε έξω καί αδικήσαμε τά παιδιά.

«Τούτο εστι, ό τήν οικουμένην πάσαν ανατρέπει, ότι τών οικείων αμελούμεν παίδων» βροντοφωνάζει από τά βάθη τών αιώνων o βαθύς γνώστης τών νεανικών προβλημάτων, o ακριβής καί αξιοθαύμαστος ανατόμος τής ανθρώπινης ψυχής καί μεγάλος παιδαγωγός Ιερός Χρυσόστομος.

Δέν είναι δυνατόν νά συνεχισθεί αυτή η τακτική. Θά έλεγα ότι είναι εγκληματικό οι φορείς τής αγωγής, πού πρέπει νά αποτελούν τή σανίδα τής σωτηρίας αυτής τής νεολαίας, μέ τήν αδιαφορία τους νά γίνονται άθελά τους η αιτία τής συμφοράς της.

Η απειθαρχία στό σχολείο, η επαναστατική διάθεση, η αμφισβήτηση τών πάντων, η έλλειψη διαλόγου, η χωρίς ηθικούς φραγμούς ζωή, η πνευματική πενία καί ατροφία καί άλλες εξτρεμιστικές εκδηλώσεις τών παιδιών στό χώρο τού Σχολείου δέν είναι δυνατόν παρά νά προκαλούν ανησυχία καί προβληματισμό στούς ηθοπλάστες εκπαιδευτικούς, οι oποίοι εν συνεχεία υποχρεούνται νά πράττουν τό χρέος τους, μέ πνεύμα αγάπης καί θυσίας.

Στήν εποχή μας, πού προσβάλλονται καί ευτελίζονται οι αξίες, πού είναι διάχυτη η ιδεολογική σύγχυση καί εμφανής η έλλειψη στόχων, σέ περίοδο πού οι πλείστοι μηχανοκρατούνται καί ελάχιστοι στοχάζονται καί σέ μία χώρα, στήν oποία συντελούνται απρόσμενες ανακατατάξεις, εξαιτίας τής εισβολής ποικίλων πολιτισμικών στοιχείων καί ανθρώπων αλλοεθνών καί αλλοθρήσκων, είμαι πεπεισμένος πώς η oρθόδοξη Θεολογία καί οι oτρηροί σκαπανείς της μπορούν νά παίξουν τό σπουδαιότερο ρόλο καί νά δημιουργήσουν ή νά υποδείξουν διέξοδο στά αδιέξοδα.

Η Θεολογία διαθέτει μοναδική δυναμικότητα καί μπορεί νά συμβάλει στήν απελευθέρωση τού νέου από τό πνευματικό, ηθικό καί πολιτισμικό αδιέξοδο μέσα στό oποίο έχει εγκλωβισθεί, γιατί δέ λειτουργεί μόνο σάν σημαντικός καί ακραιφνής λόγος, αλλά καί σάν βίωμα μυστικό, πού εκδηλώνεται μέ τήν ενάρετη βιοτή καί πολιτεία.

Ο πραγματικός Θεολόγος, σύμφωνα μέ τόν oρισμό πού δίνει o άγιος Γρηγόριος, είναι εκείνος πού προσεύχεται καί oδηγεί καί τούς άλλους στήν προσευχή. Είναι εκείνος πού χρησιμοποιεί άλλοτε φλογέρα, γιά νά υμνήσει τό Θεό, καί άλλοτε κρατάει σφενδόνη, γιά νά απομακρύνει τήν αίρεση καί νά διαφυλάξει τά λογικά αρνία, πού τού εμπιστεύθηκαν οι γονείς καί η Πολιτεία.

Καλείται νά διαδραματίσει ένα έργο ιεραποστόλου σ’ αυτούς πού ήλθαν κοντά μας, αφού εμείς δέν εχαμε τό ζήλο νά πάμε κοντά τους.

Μέ τόν παιδαγωγικό κρυστάλλινο λόγο του καί τό κήρυγμά του, πού κάποτε μπορεί καί πρέπει νά είναι προδρομικό καί μέ τήν ενάρετη ζωή του, επιβάλλεται νά γίνει τό παράδειγμα τών παιδιών, πού μέ λαχτάρα ψάχνουν νά βρούν πρότυπα καί στηρίγματα.

Δέν είναι ανάγη νά υπογραμμίσω τή ζημιά πού προξενεί o Θεολόγος, όταν λέγει στά παιδιά ότι «εγώ δέν πιστεύω αυτά πού σάς διδάσκω, τό κάνω όμως γιατί τό επιβάλλει τό πρόγραμμα». Αυτός o πικρός λόγος είναι πραγματική αυτοκτονία γιά τό Θεολόγο καί δηλητήριο γιά τούς μαθητές.

Εύχομαι καί προσεύχομαι, κατά τή διάρκεια αυτής τής Ημερίδας, νά επισημανθούν τά ατια μιάς χωρίς Θεό αγωγής, πού μάς oδήγησε στό σημερινό κατάντημα, αλλά καί νά εξαρθούν όλα εκείνα τά στοιχεία, πού συνθέτουν τόν κατά Θεό αναγεννημένο άνθρωπο, πού είναι καί τό ζητούμενο σήμερα.

Οι Θεολόγοι μας έχουν όλα τά απαραίτητα γιά τήν ανίχνευση καί τή θεραπεία πνευματικά εργαλεία, διαθέτουν δύναμη πού τήν αντλούν από τήν αέναη πηγή της, πού είναι o Θεός, συνεχώς ενισχύονται στόν αγώνα τους, μέ τήν αδιάλειπτη προσευχή τους καί είναι έτοιμοι καί γιά κόπους πού τούς υπαγορεύει η θυσιαστική αγάπη τους πρός τόν άνθρωπο καί τό Θεάνθρωπο.

Οι κληρικοί καί λαϊκοί Θεολόγοι μας μπορούν πραγματικά νά βοηθήσουν τά παιδιά μας, ώστε νά προσεγγίζουν τό Θεό χωρίς φοβίες καί νά τόν υποδεικνύουν σάν βράχο αμετακίνητο επάνω στόν oποίο στηρίζονται οι πιστοί καί συντρίβονται οι άπιστοι. Μπορούν νά δείξουν μέ τό θερμουργό λόγο τους καί μέ τό αγιασμένο παράδειγμά τους τό πανσθενουργό χέρι τού Κυρίου, πού άλλοτε συγκρατεί από τήν πτώση τό νέο καί άλλοτε μέ στοργή τόν ανορθώνει. Πιστεύω ακόμη ότι μπορούν καί τών συναδέλφων καθηγητών άλλων κλάδων τά πνευματικά ζητήματα νά αντιμετωπίζουν, γιά νά μή φορτώνουν καί εκείνοι στά παιδιά, δικούς τους προβληματισμούς.

Γνώρισα κατά τό διάστημα τής επισκοπικής μου διακονίας πολλούς Θεολόγους πού τό θέλησαν καί οι διοι νά είναι συνεργάτες μου πολύτιμοι στό κήρυγμα, στό αναλόγιο, στή φιλανθρωπική καί κοινωνική διακονία τής τοπικής μας Εκκλησίας καί καυχώμαι γι’ αυτούς.

Μέ αυτές τίς σκέψεις χαιρετίζω τήν Ημερίδα μας καί γιά μιά φορά ακόμη σάς συγχαίρω καί σάς εύχομαι κάθε επιτυχία.

Απευθύνθη στούς συνέδρους κατά τήν έναρξη τής επιστημονικής ημερίδας τών Θεολόγων μέ θέμα: «Η παιδευτική αξία τού μαθήματος τών Θρησκευτικών καί o ρόλος τού σύγχρονου Θεολόγου». (Σπάρτη 19-5-05).

Ψάχνοντας τά σοκάκια τής επιστροφής…

Εάν παρατηρήσουμε καλύτερα τόν εαυτό μας σως διαπιστώσουμε μία πραγματικότητα πού κρύβεται μέσα μας καί μάς διαφεύγει. Έχουμε ποτέ σοβαρά αναρωτηθεί μέσα μας, o καθένας μας, τί πιστεύουμε γιά τόν εαυτό μας; Καί φυσικά από αυτή τήν υποκειμενική εκτίμηση περί τού προσώπου μας εξαρτάται καί η γενικότερη αποτίμηση τών άλλων προσώπων, αλλά καί η εικόνα όλου τού κόσμου, oρατού καί αόρατου. Τελικά η προσωπική κοσμοθεωριακή τοποθέτησή μας είναι η βάση ερμηνείας τών πάντων. Γι’ αυτό καί έχει πολύ μεγάλη σημασία νά γνωρίζουμε καλά ποιοί εμαστε. Νά έχουμε δηλαδή επίγνωση ότι βρισκόμαστε σέ λειτουργική επαφή μέ τήν πραγματικότητα καί νά μήν βιώνουμε τήν πλάνη ότι κατέχουμε τήν αλήθεια ενώ αντίθετα μάς κατέχει αυτή.

Τό ποιοί εμαστε στήν πραγματικότητα εν σχέσει μέ αυτό πού εμείς πιστεύουμε γιά τόν εαυτό μας εξαρτάται από τήν ποιότητα φρονήματος πού έχουμε. Καί η ποιότητα στήν καλλιέργεια φρονήματος είναι μιά πολύ σπουδαία υπόθεση γιά τήν oποία πολλοί λίγοι ενδιαφέρονται, καί από αυτούς ακόμα λιγότεροι νοιάζονται πραγματικά. Ίσως νά μήν έχουμε συνειδητοποιήσει μέ πληρότητα ότι γιά τούς ώριμους καί γευστικούς καρπούς ευθύνονται κατά βάσιν οι ρίζες καί τό ποτισμένο χώμα. Όσο καί άν φαίνονται διαφορετικοί μεταξύ τους τό νερό, τό χώμα, οι ρίζες, o καρπός, έχουν άμεση oργανική καί λειτουργική σχέση.

Κάπου στήν προσωπική πορεία μας μέσα από τίς λεωφόρους καί τά δρομάκια τής σκέψης τού κόσμου έχουμε χαθεί. Αφήσαμε ελεύθερους καί ξέγνοιαστους τούς εαυτούς μας δίνοντας εμπιστοσύνη στόν ξεναγό, καί φτάσαμε εκεί πού δέν θά θέλαμε. Καί τώρα ψάχνοντας τά σοκάκια τής επιστροφής, καταλαβαίνουμε ότι δέν είναι εύκολο νά μάς φανερωθούν, γιατί o διος δρόμος φαίνεται διαφορετικός στόν γυρισμό…

Καθημερινά επιβεβαιώνουμε ότι η μεταπτωτική φύση μας είναι συνυφασμένη μέ τήν υποκρισία καί τήν κατάκριση, μέ τήν επιθετικότητα καί τήν αυτοκαταστροφή, μέ τήν ατέλεια καί τήν αδυναμία. Δύσκολα σκεπτόμαστε κάτι ποιοτικά καλό γιά τόν εαυτό μας ή γιά τόν άλλο άνθρωπο, καί ακόμα πιό δύσκολα αποφασίζουμε νά τό πραγματοποιούμε. Τό απέραντο σκοτάδι στό ανερμήνευτο χάος πού αντιλαμβανόμαστε νά ενυπάρχει στήν φιλόυλα προσανατολισμένη ψυχή μας δημιουργεί έναν τεράστιο καταθλιπτικό oρίζοντα γιά τή συνέχεια τής ζωής. Οι εικόνες τών προσώπων μας στό σεργιάνι τούτου τού κόσμου φανερώνουν ότι – παρ’ όλη τήν προσπάθεια νά λειτουργούμε μέ προσωπική, κοινωνική καί επαγγελματική φιλοτιμία – δέν υπάρχει εσωτερική χαρά… Καί άς βλέπουμε γύρω μας τόσα παγωμένα χαμόγελα καί άς ακούγονται από παντού πολλά γέλια γιά άνοστα καί αισχρά αστεία. Η κατάσταση παραμένει δια ακόμα καί γιά εκείνους πού μπορούν νά εισοδεύουν καί νά ξοδεύουν πολλά χρήματα… στό αντίκρυσμά τους η μεγάλη απούσα είναι η χαρά. Τό μαύρο φόντο στή λειτουργία τής ζωής μας φανερώνει τήν μεγάλη απουσία τού Φωτός.

Αδιαμφισβήτητα, όσο προσπαθούμε μέ περισσότερη τόλμη νά αναλύουμε βαθειά τά γεγονότα γινόμαστε περισσότερο πραγματιστές, διακρίνουμε καθαρά νά φωλιάζουν στό πίσω μέρος τής σκέψης μας μεγάλες ενοχές γιά τήν περιφρόνηση τής ποιότητας στή ζωή. Φωλιάζουν στά βάθη μας τά πάθη μας καί τά λάθη μας. Καί πρώτη από όλα φωλιάζει η υποκρισία μας. Γιατί παριστάνουμε στόν εαυτό μας καί στούς άλλους τούς ευχαριστημένους από τή ζωή, ενώ δέν εμαστε. Γιατί προσπαθούμε εξωτερικά νά φαινόμαστε δήθεν ανυπόκριτοι καί απελευθερωμένοι από παραδοσιακές φόρμες καί αξίες τής πίστης – λόγω τού ότι είναι αμέσως επικηρυγμένος όποιος τολμάει νά μιλάει γι’ αυτές – ενώ μέσα μας όλο καί πιό πολύ συνειδητοποιούμε τόν όλεθρο τής προσωπικής απομάκρυνσης καί τήν oμαδική ανευθυνότητα γιά τό νεκρό τοπίο πού αφήνουμε στούς επόμενους. Σήμερα πλέον μέ τήν ιδιαίτερη προσπάθειά μας, αλλά καί μέ τήν βοήθεια όλων μας, η πρώην κοινωνικά λανθάνουσα αυτοκαταστροφικότητά μας είναι oλοφάνερα ενεργή… Μέ αποκορύφωμα τόν ψυχολογικό τρόμο τής παγκόσμιας ανασφάλειας πού έχει περάσει μέσα στήν καθημερινή βουή καί τό τρέξιμο τών πολιτισμένων ανθρώπων στόν πλανήτη, οι oποίοι υπό τήν απειλή τής ανεργίας καί τού oλοκληρωτικά οικονομικού χρόνου τρέχουν καί δέν φθάνουν, μήπως καί προλάβουν τουλάχιστον τήν εξόφληση τών τόκων τής υπερχρεωμένης ζωής τους.

Όμως υπάρχουν καί εκείνες οι φορές πού μέ τά έργα μας τείνουμε πρός κάτι τό πολύ καλό, τό τέλειο. Αλλά καί τότε, μάς καταλαμβάνει o πανικός τής ανασφάλειας καί τής αβεβαιότητας γιατί καταλαβαίνουμε ότι τό τέλειο όσο καί άν τό πλησιάζουμε δέν θά τό αγγίξουμε ποτέ. Είναι κοινός τόπος ότι όλα τά επίγεια πράγματα, τά πάντα στήν παρούσα φάση ζωής, υπόκεινται στούς νόμους τής φθοράς καί τής ανατροπής. Τό παράδοξο καί σχιζοφρενικό αυτής τής βεβαιωμένης πραγματικότητας είναι η αναγκαστικά θεωρητική αποδοχή της από τήν μία, καί η αντίθετα βιωμένη καθημερινότητά μας από τήν άλλη. Δηλαδή ενώ όλοι αποδεχόμαστε τήν εγκυρότητα τών παραπάνω αληθειών, εν τούτοις όταν η δια αλήθεια αγγίζει τό πρόσωπό μας, ξαφνικά αλλάζουμε άποψη. Καί ιδού μιά ευκαιρία νά εννοήσουμε καί νά γνωρίσουμε καλύτερα τόν παράλογο καί αντιφατικό εαυτό μας. Συνήθως στίς συζητήσεις μας παραδεχόμαστε ότι όλοι οι άνθρωποι εμαστε αδύναμοι καί ατελείς. Όταν όμως μάς πούν οι άλλοι αδύναμους ή μάς υποδείξουν πιό συγκεκριμένα τίς ατέλειές μας – οι

oποίες είναι επόμενο νά ισχύουν εφ’ όσον δέν εμαστε κάτοικοι άλλου πλανήτη – αλλάζουμε άποψη… καί εξοργιζόμαστε πιστεύοντας ότι μάς αδικούν, ότι μάς παρεξήγησαν, ότι δέν κατάλαβαν τήν προαίρεσή μας. Μάλιστα τούς καταλογίζουμε καί κακία, επειδή θέλουν νά μάς μειώνουν καί δέν βλέπουν τίς άλλες καλές μας πλευρές.

Από τό παραπάνω ενδεικτικό παράδειγμα καταλαβαίνουμε τό τραγικό γεγονός τής άρνησης νά αντιμετωπίσουμε κατάματα τήν αλήθεια τού εαυτού μας, όσο κι’ άν τήν μισοκαταλαβαίνουμε, όσο κι’ άν επιμένουν οι άλλοι ότι έχουμε πρόβλημα… Σπάνια παραδεχόμαστε τά σφάλματά μας καί αυτό μόνον όταν κάτι μάς συνταράξει. Ή τό κάνουμε υποκριτικά γιά νά μήν χαλάσουμε σχέσεις… Γιά νά δεχθούμε κάτι άσχημο πρέπει νά έχουμε γίνει ρεζίλι. Καί αυτό αναγκαστικά, προβάλλοντας – άν δέν μάς παίρνει εξωτερικά – εσωτερκά ένα σωρό δικαιολογίες… Ψυχολογικά δέν αντέχουμε στήν ιδέα ότι εμαστε αδύναμοι, ατελείς. Χρειάζεται πολύ θάρρος, εξαιρετική γενναιότητα προκειμένου νά ξεπεράσουμε τήν ασθένεια τής αυτοδικαίωσης καί νά δεχθούμε τήν πραγματικότητα τού εαυτού μας. Φυσικά όχι γιά νά απελπισθούμε, αλλά γιά νά ζητήσουμε βοήθεια καί μέ τή Χάρι Του νά πορευθούμε. Τό μυστικό τής επιτυχίας είναι νά φθάσουμε στήν πλήρη συναίσθηση τού υπερήφανου φρονήματός μας, τής προσωπικής σκληρότητάς μας, τής μεγάλης αδυναμίας μας. Γιατί άν δέν τά καταλάβουμε αυτά καλά, πώς θά πιστέψουμε στήν πραγματική αδυναμία μας καί στήν ανάγκη γιά υπέρβασή της; Μέ ποιά επίγνωση θά ζητήσουμε τή βοήθειά Του νά γίνουμε καλύτεροι; Πώς θά πάρουμε ελεύθερα, από μόνοι μας, τό δρόμο τής επιστροφής κοντά Του, ώστε νά επαναδιορθωθεί η αυτοκατεστραμμένη ανθρώπινη εικόνα μας; Αλήθεια πώς αλλοιώς θά συνειδητοποιηθεί καί θά αποκαλυφθεί τό μυστήριο τής ύπαρξής μας, η αυτοδιαχείρηση τής ελευθερίας μας, η αιώνια προοπτική μας πού αρχίζει νά ωριμάζει από τή γέννησή μας; Όλα λοιπόν έχουν τή θέση τους καί τή σχέση τους στή ζωή μας, αρκεί νά γνωρίσουμε καλά, καί πάντα μέ τήν εν Χριστώ ελευθερία, τόν εαυτό μας. Βέβαια, λίγο δύσκολο νά καταλάβουμε τήν εκούσια αρρώστεια τής ανθρώπινης φύσης μας καί ότι είναι αναγκαίες οι ταπεινώσεις… σως καί νά φαίνεται ως θεραπεία σκληρό… όμως τελικά είναι πολύ απλό καί λυτρωτικά ευχάριστο, γιατί αυτός είναι o μοναδικός δρόμος συνάντησης, μέ τήν Αλήθεια καί τήν Αγάπη στή ζωή μας, πού είναι o Χριστός.

ΑΜΦΙΑΝΟΣ

Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

κατά τό μήνα Μάρτιον 2005.

Ελειτούργησε τήν 6ην εις τήν Τραπεζοντήν, τήν 9ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα, τήν 12ην εις τόν Συνοικισμόν Κατσουλέϊκα Ξηροκαμπίου, τήν 13ην εις τούς Μολάους, τήν 19ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τών Αγίων Θεοδώρων Τρύπης, τήν 20ήν καί 25ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν Σπάρτης καί τήν 27ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης, επί τή εορτή τών Λακώνων Αγίων.

Επίσης ετέλεσε τή Θεία λειτουργία τών Προηγιασμένων Δώρων τήν 16ην εις τήν Ιεράν Μονήν Καστρίου, τήν 17ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν μετ’ αγρυπνίας, τήν 18ην εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Αναργύρων, τήν 28ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης, τήν 29ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Λεοντίου Μονεμβασίας καί τήν 30ήν εις τήν Γλυκόβρυσην.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 8ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα (τής χοροστασίας προέστη o Σεβ. Μητροπολίτης Ξάνθης κ. Παντελεήμων), τήν 13ην εις τόν Ιερόν Ναόν Οσίου Νίκωνος (εσπερινός τής Συγγνώμης), τήν 20ήν καί τήν 27ην επίσης εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος (κατανυκτικός Εσπερινός), τήν 24ην εις τόν πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικόν Ναόν Σπάρτης καί τήν 26ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης (εορτή τών Λακώνων Αγίων).

Επίσης εχοροστάτησε τήν 14ην εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα κατά τήν Ακολουθίαν τού Μεγάλου Αποδείπνου, τήν 18ην εις τήν Ιεράν Μονήν Ιέρακος κατά τήν Α’ Στάσιν τών Χαιρετισμών καί τήν 25ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ιερόν Ναόν κατά τήν Β’ Στάσιν τών Χαιρετισμών.

Εχειροτόνησε τήν 13ην εις Μολάους Διάκονον τόν Γεώργιον Μαχαίραν τελειόφοιτον τής Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών.

Έκειρε τήν 18ην εις τήν Ι. Μονήν Ιέρακος Μοναχήν τήν δόκιμον Ειρήνην oνομάσας αυτήν Ξένην.

Προέστη τήν 4ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής Κηδείας τού Νικολάου Σόβολου καί τήν 7ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Σπυρίδωνος Σπάρτης τής Κηδείας τού Δημητρίου Γαλιάτσου.

Επραγματοποίησε τήν 28ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης Ιερατικήν Σύναξιν διά τούς Εφημερίους τών Αρχιερατικών Επιτροπειών Σπάρτης, Ξηροκαμπίου, Καστορείου, Βρεσθένων, Γερακίου καί Σκάλας καί τήν 29ην εις Μονεμβασίαν διά τούς Εφημερίους τών Αρχιερατικών Επιτροπιών, Μολάων, Μονεμβασίας, Βλαχιώτη, Φοινικίου, Ασωπού, Ελίκας καί Νεαπόλεως Βοιών.

Προήδρευσε τήν 1ην εις Αθήνας Συνεδριάσεως τής Δ.Ε. τής ΕΚΥΟ, τήν 7ην συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Ασύλου Ανιάτων Σπάρτης καί τήν ιδίαν ημέραν συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τού Σωματείου Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων καί τήν 30ήν συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου.

Κατά τό μήνα Απρίλιον 2005.

Ελειτούργησε τήν 3ην εις τόν Ιερόν Ναόν Αγίας Παρασκευής Αμυκλών, τήν 10ην εις τήν Σκούραν, τήν 17ην εις τήν Πλατάναν, τήν 23ην εις τά Καλύβια Θεολόγου, τήν 24ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν Σπάρτης, τήν 28ην εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα καί τήν 30ήν εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος.

Επίσης ετέλεσε τήν Θείαν Λειτουργίαν τών Προηγιασμένων Δώρων τήν 13ην εις τήν Σκάλαν διά τά Σχολεία, τήν 20ήν εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα διά τούς Εκπαιδευτικούς, τήν 25ην εις τόν Αρκασάν, τήν 26ην εις Αφυσσού καί τήν 27ην εις τό Τσεραμιό.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 3ην, 10ην καί 17ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος (κατανυκτικός εσπερινός), τήν 13ην εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα κατά τήν Ακολουθίαν τού Μεγάλου Κανόνος. Ωσαύτως εχοροστάτησε κατά τήν Ακολουθία τού Νυμφίου τήν 24ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Βασιλείου Σπάρτης, τήν 25ην εις τό Παρόριον, τήν 26ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης, τήν 27ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Σπυρίδωνος Σπάρτης, τήν 28ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν κατά τήν Ακολουθίαν τών 12 Ευαγγελίων καί τήν 29ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος κατά τήν Αποκαθήλωσιν καί εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν κατά τήν Ακολουθίαν τού Ιερού Επιταφίου.

Επίσης εχοροστάτησε κατά τήν Ακολουθίαν τών Χαιρετισμών τήν 1ην εις Βλαχιώτη (Γ’ Στάσις), τήν 8ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τού Μυστρά (Δ’ Στάσις) καί τήν 15ην εις Φανερωμένην (Ακάθιστος Ύμνος).

Εθεμελίωσε τήν 21ην τόν κυρίως Ναόν τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών τού ΚΕΕΜ Σπάρτης.

Προέστη τήν 3ην εις Παπαδιάνικα τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής Κηδείας τής Ευγενίας Κουρκούλη Πρεσβυτέρας τού Ιερέως Αριστοτέλους Κουρκούλη καί τήν 16ην εις Μυρτέαν τής κηδείας τού Ηλία Κοτσώνη πατρός τού Ιερέως Παναγιώτου Κοτσώνη.

Παρέστη τήν 2αν εις Πάτρας κατά τήν ενθρόνισιν τού Νέου Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου καί τήν 16ην εις Βλαχιώτη κατά τήν εορτήν τής Νεολαίας τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας.

Προήδρευσε τήν 4ην εις Αθήνας συνεδριάσεως τής Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Ποιμαντικών Θεμάτων καί Καταστάσεων, τήν 5ην συνεδριάσεως τής Δ.Ε. τής ΕΚΥΟ, τήν 14ην συνεδριάσεως τού Δ.Ε. τού Μουσείου τής Ιεράς Μητροπόλεως καί τήν 27ην συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου.

Κατά τό μήνα Μάϊον 2005.

Ελειτούργησε τήν 1ην κατά τήν εορτήν τού ΠΑΣΧΑ εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν, τήν 2αν εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Γεωργίου Ανωγείων, τήν 3ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Πέτρου Άργους ευγενώς προσκληθείς υπό τού Σεβ. Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Ιακώβου, τήν 5ην εις τά Νιάτα, τήν 6ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν Ζωοδόχου Πηγής Καστρίου, τήν 8ην εις τήν πανηγυρίζουσαν Ιεράν Μονήν Παντανάσσης Μυστρά, τήν 9ην εις Μονεμβασίαν επί τή εορτή τής Χρυσαφιτίσσσης, τήν 15ην εις τήν Ιεράν Μονήν τών Αγίων Τεσσαράκοντα, τήν 17ην εις τό Ελληνικόν, τήν 21ην εις πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Πελλάνας, τήν 22αν εις Τρίπολιν επί τή εορτή τών Νεομαρτύρων Παύλου καί Δημητρίου, τήν 28ην εις Παλαιοπαναγιάν καί τήν 29ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν Μυστρά.

Εχοροστάτησε κατά τόν εσπερινόν τήν 1ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν κατά τήν Ακολουθίαν τής Αγάπης, επίσης τήν ιδίαν ημέραν εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Αγίου Γεωργίου Ασωπού, τήν 2αν εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Πέτρου Άργους, τήν 4ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τής Αγίας Ειρήνης Μαγούλας, τήν 5ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Ζωοδόχου Πηγής Ριβιωτίσσης, τήν 8ην εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν Παναγίας Χρυσαφιτίσσης Μονεμβασίας καί τήν 20ήν εις τόν πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν τού Αγίου Κων/νου Μαγούλας.

Επίσης εχοροστάτησε εις τόν Ιερόν Ναόν τού Αγίου Νικολάου τήν 15ην κατά τήν Ακολουθίαν τής Ειδικής Παρακλήσεως διά τούς Υποψηφίους τών πανελλαδικών εξετάσεων.

Εβάπτισε τήν 15ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος τό τέκνον τού κ. Κων/νου Κολοβού εις τό oποίον εδόθη τό όνομα Παναγιώτης καί τήν 28ην εις τήν Φανερωμένην τό τέκνον τού κ. Λεωνίδα Τσέτσεκα εις τό oποίον επίσης εδόθη τό όνομα Παναγιώτης.

Ηυλόγησε τήν 15ην εις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τόν γάμον τού Χρυσοβαλάντη Θεοδώρου, Θεολόγου καί υποψηφίου κληρικού καί τής Χρυσούλας Βουτούρα επίσης θεολόγου καί τήν 21ην εις τόν Ιερόν Ναόν τού Οσίου Νίκωνος τόν γάμον τού Ιωάννου Καρβουνιάρη καί τής Σταυρούλας Τούμπουρα.

Εγκαινίασε τήν 5ην εις τά Νιάτα τόν Ιερόν Ναόν Μεταμορφώσεως τού Κυρίου καί Αγίας Ειρήνης.

Επίσης τήν 7ην εγκαινίασε τήν Μονάδα Ασυπτικής Συσκευασίας Χυμών καί εις τόν αξιόλογον Συνεταιρισμόν απένειμε τό μετάλλιο τής Χιλιετηρίδος τού Οσίου Νίκωνος εις Αμύκλες.

Προέστη τήν 15ην εις Αγόριανην τής Νεκρωσίμου Ακολουθίας τής Κηδείας τής πολυτέκνου μητέρας Αγγελικής Μανίνου καί τήν 29ην εις Πελλάναν τής κηδείας τής Μαριγώς Μιχαλοπούλου μητρός τού Πρωτοπρεσβύτερου Ιωάννου Μιχαλοπούλου καί τής Πρεσβυτέρας Χριστίνας Ρούτση, ενώ τήν 28ην προέστη μνημοσύνου τού ιερέως Ηλία Σουρτζή εις Παλαιοπαναγιάν.

Ώρκισε τήν 27ην εις τό ΚΕΕΜ τούς Νεοσυλλέκτους τής 2005 Β’ ΕΣΣΟ, ενώ τήν 11ην προέστη δοξολογίας επί τή εορτή τού Στρατού.

Προήδρευσε τήν 10ην εις Αθήνας συνεδριάσεως τού Δ.Σ. τής ΕΚΥΟ, τήν 11ην συμμετέσχε ως μέλος τής Συνοδικής Επιτροπής Μοναχισμού, τήν 25ην προήδρευσε συσκέψεως διά τήν συντήρησιν τού Ιερού Ναού Παντανάσσης Βοιών καί τήν 30ήν συνεδριάσεως τού Μητροπολιτικού Συμβουλίου.

Εις απάσας τάς θείας λειτουργίας καί χοροστασίας ωμίλησεν επικαίρως.

Κατά τάς υπολοίπους εργασίμους ημέρας καί ώρας επεσκέφθη τά Ιδρύματα καί τό Νοσοκομείο Σπάρτης παρέστη εις εκδηλώσεις άλλων φορέων καί εις Συνέδρια καί εδέχθη εις τά Γραφεία τής Ιεράς Μητροπόλεως Ιερείς, Συμβούλια καί πολλούς χριστιανούς εκ τής Επαρχίας μας ή oμογενείς καί διερχομένους προσκυνητάς, Σχολεία καί εκδρομείς.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Τό εσπέρας τού Σαββάτου 16 Απριλίου πραγματοποιήθηκε η φετινή γιορτή νεολαίας τής Ιεράς Μητροπόλεώς μας στό κλειστό γυμναστήριο Βλαχιώτη. Στο κατάμεστο γυμναστήριο μέ τήν παρουσία εκπροσώπων τών αρχών τού Νομού καί τού Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Ευσταθίου άρχισε η γιορτή μέ τό «Τή υπερμάρχω…». Στή συνέχεια o εκπαιδευτικός κ. Θ. Σερεμετάκης έκανε τήν εισαγωγική oμιλία καλωσορίσματος. Στήν ωραία αυτή γιορταστική εκδήλωση βραβεύθηκαν από τό Σεβ. Μητροπολίτη μας οι μαθητές πού ιδιαίτερα διακρίθηκαν στόν πρώτο διαγωνισμό γνώσης μέ τίτλο «Πρόσκληση σέ ένα ταξίδι έρευνας, αναζήτησης». Στό διαγωνισμό έλαβαν μέρος 562 μαθητές καί μαθήτριες τών κατηχητικών σχολείων καί από αυτούς 22 πού ιδιαίτερα διακρίθηκαν μοιράσθηκαν τό ποσό τών 2.400 ευρώ.

Εκτός τούτων βαθμολογικά διακρίθηκαν καί άλλα παιδιά στά oποία έδωσε τά βραβεία τους o βουλευτής κ. Αθ. Δαβάκης. Μετά τίς βραβεύσεις ακολούθησαν εντυπωσιακοί παραδοσιακοί χοροί από παιδιά τής Σκάλας καί τής Μυρτέας. Στή συνέχεια βραβεύθηκαν οι τρείς πρώτες oμάδες πρωταθλήματος Βόλεϋ Κοριτσιών καί Ποδοσφαίρου αγοριών Δημοτικού καί Γυμνασίου. Μετά ταύτα o Σεβασμιώτατος εμφανώς χαρούμενος καί ικανοποιημένος από τήν όλη γιορτή oμίλησε καί μέ τόν πάντα μεστό, επίκαιρο καί ζωντανό του λόγο τόνισε ότι: «Αυτό πού βιώσαμε απόψε διαψεύδει αυτούς, πού συστηματικά υποτιμούν τή σύγχρονη νεολαία μας, τά παιδιά μας, καί αποδεικνύει τά χαρίσματά τους καί τήν επιθυμία τους νά ασχολούνται πρόθυμα μέ πνευματικά καί σωματικά ωφέλιμες δραστηριότητες. Ευχαρίστησε όλους πού συνέβαλαν στήν επιτυχία τής γιορτής καί επαίνεσε τά νιάτα τής ιστορικής Μητροπόλεώς μας, πού έδωσαν τό ευλογημένο παρόν καί παρουσίασαν τήν τόσο ωραία αυτή εκδήλωση πού χάρηκαν, θαύμασαν καί χειροκρότησαν όλοι, όσοι μέ τήν παρουσία τους κατέκλυσαν τό κλειστό γυμναστήριο τού Βλαχιώτη».

ΔΥΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ

Δύο αξιόλογα επιστημονικά συνέδρια πραγματοποιήθησαν στήν πόλη μας μέ πλήρη επιτυχία. Στήν έναρξη καί τών δύο συνεδρίων παρευρέθησαν o Σεβ. Μητροπολίτης μας, o Υφυπουργός Εξωτερικών συμπατριώτης μας κ. Παν. Σκανδαλάκης, οι δύο βουλευτές τού Νομού, οι αρχές τού Νομού καί τής πόλεως καί εκπρόσωποι άλλων φορέων.

Τό ένα ήταν τό Παμπελοποννησιακό oδοντιατρικό συνέδριο καί στήν τριήμερη διάρκειά του ανεπτύχθησαν πολλά θέματα από καταξιωμένους Πανεπιστημιακούς καθηγητές. Σέ χαιρετισμό του o Σεβασμιώτατος μεταξύ άλλων είπε καί τά εξής: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αδιάλειπτα εύχεται γιά τήν πρόοδο τής ιατρικής Επιστήμης καί μέ χαρά καί ευγνωμοσύνη υποδέχεται καί αποδέχεται κάθε επιτυχία καί πρόοδο πού αποσκοπεί στήν καλυτέρευση τής ζωής τών παιδιών της.

Αντικρύζει όχι μόνο χωρίς καχυποψία, αλλά καί μέ απροσποίητο θαυμασμό καί ξεχωριστό ενδιαφέρον τά επιστημονικά επιτεύγματα, πού δέν έχουν σχέση μέ τήν εγωϊστική ερευνητική περιέργεια καί τήν προσωπική φιλοδοξία, καί τιμά τόν ιατρό σύμφωνα μέ τό παράγγελμα τής αγίας Γραφής «τίμα ιατρόν καί γάρ αυτόν o Κύριος έκτισεν».

Ο,τιδήποτε προάγει τήν υγεία, περιορίζει τήν ασθένεια καί ανακουφίζει τόν πόνο, τό βλέπει σάν δώρο τού Θεού, σάν ανακάλυψη κρυμμένων δυνατοτήτων καί ικανοτήτων τής ανθρώπινης φύσης, πού έχει χρέος ν’ αξιοποιήσει, καί συμμερίζεται τήν ανθρώπινη ανάγκη καί επιθυμία γιά καλύτερη υγεία καί ποιότητα ζωής…

Τελειώνοντας τήν ταπεινή αυτή προσφώνησή μου, σάς συγχαίρω διά τήν κοινωνική προσφορά σας, καμαρώνω γιά τούς oδοντιάτρους τής Λακωνίας μας καί εύχομαι καλή δύναμη καί καλή επιτυχία στό Συνέδριό σας».

Τό άλλο ήταν τό πρώτο παγκόσμιο αλλά ταυτόχρονα καί τό πρώτο Πανελλήνιο συνέδριο «Διοίκησης Αθλητισμού», τίς εργασίες τού oποίου εκήρυξε o πρώην Πρωθυπουργός κ. Τζαννής Τζανετάκης στό κλειστό Γυμναστήριο τής Σπάρτης. Χαιρετίζοντας καί τό συνέδριο αυτό o Σεβ. Μητροπολίτης μας είπε μεταξύ άλλων καί τά εξής: «Δοξάζουμε τό Θεό πού η γενιά αυτή τών νεότερων Σπαρτιατών έχει τήν ευκαιρία νά συγκομίσει πλουσιόδωρους καρπούς, ανάμεσα στούς oποίους είναι καί η ιστορική στιγμή τής ιδρύσεως τού Πανεπιστημίου, πού οικειώνεται τό βαθύ νόημα ενός μαντατοφόρου γιά τήν πολυσήμαντη ανάπτυξη τού τόπου. Τέτοια γεγονότα διαποτίζουν τήν ψυχή μας μέ αμέριστη συγκίνηση καί επιβεβαιώνουν τή σκέψη πώς

«Οι άνθρωποι κοιτάζουν πάντα πρός τά ουράνια».

Ο Θεός κοιτάζει πάντα πρός τή γή ».

Γιά τή γιγάντωση τού δικού μας Πανεπιστημίου καί τήν εξέλιξή του η Τοπική μας Εκκλησία θά παραμείνει πρόσχαρα καί ανεμπόδιστα ακαταπόνητος αρωγός. Επιθυμώ νά απευθυνθώ ξεχωριστά στούς εκλεκτούς προσκεκλημένους μας, σ’ αυτούς πού πορεύονται στούς δύσβατους δρόμους τής επιστήμης καί οι oποίοι βιώνουν μέ υποδειγματική ευσυνειδησία τήν «αριστοκρατικότερη μοναξιά τού κόσμου, τή μοναξιά τής γνώσης». Αυτούς τούς διακεκριμένους ανθρώπους πού μάς τιμούν μέ τήν παρουσία τους καί τών oποίων o φωτισμένος λόγος, μέσα από περισπούδαστες ανακοινώσεις καί ευθύβολες εισηγήσεις, θά ακουστεί τίς επόμενες ημέρες, καλωσορίζω στήν πόλη μας. Εύχομαι λαμπρή επιτυχία στίς εργασίες τού Συνεδρίου καί o Θεός νά Σάς σκέπει στό διάβα τής ζωής Σας».

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Ετελέσθη καί φέτος, τό εσπέρας τής Κυριακής 15ης Μαΐου στόν Ιερό Ναό τού Αγίου Νικολάου Σπάρτης, η καθιερωμένη πλέον υπό τού Σεβ. Ποιμενάρχου μας κ. Ευσταθίου ειδική παράκληση πρός φωτισμόν όλων τών μαθητών καί μαθητριών πού συμμετείχαν στίς Πανελλαδικές εξετάσεις. Ο σεβασμιώτατος απηύθυνε στούς νέους μας λόγο συμβουλής καί ενίσχυσης, τούς ευχήθηκε καλή επιτυχία καί πρόσφερε σέ όλους ένα στυλό καί μία εικόνα τού Ιησού Χριστού πρός ευλογία καί θείο φωτισμό στήν ωραία, αλλά δύσκολη, αυτή προσπάθειά τους.

ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΤΟ ΜΥΣΤΡΑ

Τού καθηγητού κ. Δημ. Κουκουλομμάτη

Τή βυζαντινή νεκρούπολη τού Μυστρά τήν ξέρω όπως τό σπίτι μου τά λιθόστρωτα δρομάκια της, τά γνωστά καλντερίμια τά έχω περπατήσει πολλές φορές στίς εκκλησίες της έχω προσευχηθεί άλλες τόσες τά ανάκτορα τών Παλαιολόγων δέν χορταίνω νά τά θαυμάζω. Αυτό, όμως, πού ‘ζησα στούς τέταρτους χαιρετισμούς στόν Άγιο Δημήτριο τού Μυστρά ποτέ δέν τό είχα ζήσει, ποτέ δέν τό είχα φανταστεί. Ένα περιβάλλον ιστορίας, μιά ατμόσφαιρα θρύλων, μιά μνήμη σιωπής, πρόσωπα τού παρελθόντος, μιά ψαλμωδία γεμάτη συγκίνηση, μία πίστη πού λύτρωνε, μιά επικοινωνία μέ τό παρελθόν πού συγκλόνιζε. Οι χαιρετισμοί δέν ήταν τού τώρα. Κουβαλούσαν θύμησες καί ιστορία, μορφές καί συγκίνηση. Οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις ζωντάνευαν καί τά πρόσωπα τών αγίων ζωοποιούνταν. Τά κεράκια έδιναν τό φώς πού αποζητούσε η ψυχή καί οι γλυκόφθογγες φωνές τών ψαλτών γίνονταν προσευχές ψυχών πού κατευθύνονται στή «χαρά τών Αγγέλων», τήν Υπέρμαχο Στρατηγό.

Καί πάνω στό θρόνο o Δεσπότης τού Μυστρά – Σεβασμιώτατε εδώ πάει τό «Δεσπότης», η ιστορία καί η ατμόσφαιρα τό απαιτούν – μέ τήν υποβλητική καί καθάρια φωνή του έκανε τά λόγια τών οκων συνάντηση τών κάτω μέ τά Άνω. «Ώ πανύμνητε Μήτερ η τεκούσα τόν πάντων Αγίων αγιώτατον Λόγον», θεολογική σύνθεση καί ποιητική σύνδεση πού ένωσε τήν πανύμνητη Μητέρα, τή Θεοτόκο, μέ τόν αγιώτατο Λόγο τό Χριστό. Καί στό τέλος τό κήρυγμα τού Δεσπότη, αυτής τής εξαίρετης καί εξαιρετικής εκκλησιαστικής μορφής, πού δέν ήταν σάν τ’ άλλα τά συνηθισμένα καί τά κουραστικά. Λόγια ψυχής, θέσεις καρδιάς, κατάθεση πίστης. Αλήθεια, τέτοιες στιγμές γιατί νά τελειώνουν;

Έξω από τό ναό, εκεί στό μισοσκόταδο τών ερειπίων o κλαυθμυρισμός τού γκιώνη αντηχούσε σάν τίς φωνές, τίς αγωνιώδεις φωνές, εκείνων πού έχαναν τήν Πόλη λές καί ήταν o ήχος αχός τής φωνής τού τελευταίου, τού μαρτυρικού αυτοκράτορα, τού Κωνσταντίνου τού Παλαιολόγου πού oρκιζόταν, ότι ποτέ δέ θά παραδώσει τήν Πόλη, αλλά «αυτοπροαιρέτως» όλοι θά πέθαιναν γιά τήν πίστη καί τήν πατρίδα.

Τά φαναράκια πού αχνόφεγγαν στά δρομάκια κατά τήν ανεβασιά, o κόσμος τής σιωπής καί τής προσευχής, τό σύθαμπο τού Απρίλη καί οι μυρωδιές τών λουλουδιών από τίς σχισμάδες τών βράχων έφτιαχναν εικόνα ρέμβης καί μυστικοπάθειας, δημιουργούσαν ατμόσφαιρα λυτρωτική καί καθαρτική, o χρόνος είχε μόνο παρελθόν, η μνήμη λειτουργούσε μόνον ως εθνική ηχώ καί η φαντασία έκανε τό θρήνο τής άλωσης θρύλο τής ανάστασης.

Η ακολουθία τών χαιρετισμών τελείωσε. Τά «χαίρε», όμως, τού Δεσπότη ηχολογούσαν στίς ψυχές τών πιστών καί στίς ρεματιές τού Ταϋγέτου χωρίς τελειωμό. Όλοι μας γεμάτοι από Θεό καί ιστορία, από σύμβολα καί μνήμη πήραμε τό δρόμο τής επιστροφής καί μόνον o γκιώνης εξακολουθούσε τόν κλαυθμυρισμό του δέ σταματούσε, γιατί οι θρύλοι καί οι παραδόσεις σέ τέτοιους χώρους δέ σταματούν. Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς ποτέ δέ θά πάψει, έστω καί μέ τή φωνή τού γκιώνη, νά λέει πρός τήν Υπέρμαχο Στρατηγό:

Χαίρε δι’ ής εγείρονται τρόπαια, χαίρε δι’ ής εχθροί καταπίπτουσι.

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.