Ἐν Σπάρτη τῇ 29ῃ Νοεμβρίου 2012
Ἐξοχώτατον
Ὑπουργόν Οἰκονομικῶν
κ. κ. Ἰωάννην Στουρνάραν
Εἰς Ἀθήνας
Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ,
Ἡ οἰκογένεια κατά τόν Ἀπ. Παῦλο εἶναι «ἡ κατ’ οἶκον ἐκκλησία», τό φυτώριο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τό ἐργαστήριο ἐνάρετων προσωπικοτήτων. Μέσα στήν ἀτμόσφαιρά της διαπλάθεται ὁ ἐργατικός ἄνθρωπος, ὁ εὐσεβής χριστιανός, ὁ χρηστός πολίτης, ὁ εὐσυνείδητος ἐπαγγελματίας. Πολιτεῖες χωρίς οἰκογένεια δέν μποροῦν νά ὀρθοποδήσουν. Εἶναι, γενικότερα, ἕνα θερμοκήπιο μέσα στό ὁποῖο καλλιεργεῖται ὁ κοινωνικός, ὁ οἰκονομικός, ὁ πολιτικός καί ὁ θρησκευτικός βίος. Ἑπομένως, ὁ προορισμός τῆς οἰκογένειας εἶναι θεῖος καί κοσμοϊστορικός.
Ἔχοντας πληροφορηθεῖ ἀπό τά Μ.Μ.Ε. τίς ἐπαχθεῖς διατάξεις τοῦ νέου Φορολογικοῦ Νομοσχεδίου, πού ἐντός ὀλίγου πρόκειται νά κατατεθεῖ γιά διαβούλευση, θεωρῶ ποιμαντική μου μέριμνα καί ὑποχρέωση, πού ἀπορρέει ἀκριβῶς ἀπό τήν καθοριστική σημασία τοῦ εὐλογημένου ἀπό τόν Θεό θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας πού μόλις σκιαγράφησα, νά παρέμβω καί νά σᾶς παρακαλέσω νά ἐπανεξετάσετε τά ἄρθρα πού ἀφοροῦν τή μείωση τοῦ ἀφορολόγητου γιά τούς ἕλληνες πολίτες μέ παιδιά.
Οὐσιαστικά πρόκειται, ὅπως πολλοί ἀκράδαντα καί τεκμηριωμένα ὑποστηρίζουν, γιά ἕναν παραλογισμό καί μία «τιμωρία» τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας ἀπό τήν πλευρά τῆς Πολιτείας. Ἰδιαίτερα βάλλεται κατάφωρα ἡ ἡρωική πολύτεκνη οἰκογένεια, ἀφοῦ ἡ φορολογική ἐπιβάρυνση κλιμακώνεται δραματικά γιά τούς γονεῖς πού ἀνατρέφουν τρία ἤ περισσσότερα παιδιά. Ἡ ρύθμιση αὐτή σέ συνδυασμό μέ τίς ὑπόλοιπες μνημονιακές περικοπές θά ἐξαντλήσει περαιτέρω καί θά ὁδηγήσει στόν μαρασμό τό δυναμικότερο κύτταρο ἀνανέωσης τοῦ πληθυσμοῦ καί φυσικά θά συντελέσει στόν μεγαλύτερο περιορισμό τῶν ὑποψηφίων πολυτέκνων, ὅταν ὁ δείκτης γηρασμοῦ τῆς χώρας μας κινεῖται ἀνοδικά μέ παράλληλη συρρίκνωση τοῦ παιδικοῦ πληθυσμοῦ. Ἐνδεικτικά θυμίζω, ὅτι τή δεκαετία 1971-1981 ἡ αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ ἀνῆλθε στό 0,37%, ὅταν τή δεκαετία τοῦ 1950 ἦταν στό 9%. Σήμερα, λόγω καί τοῦ μοντερνισμοῦ πού τείνει στήν κατάργηση τῆς οἰκογένειας, τό ἰσοζύγιο γεννήσεων καί θανάτων εἶναι ἀρνητικό στόν ἑλληνικό πληθυσμό, ὅταν τό ἀντίστοιχο στούς ἀλλοδαπούς εἶναι πλεονασματικό, μέ συνέπεια σέ λίγα χρόνια, χωρίς νά θέλω νά γίνω μάντης κακῶν, νά ἔχουμε γίνει μειονότητα στήν ἴδια μας τήν πατρίδα.
Καί στό σημεῖο αὐτό, συμμεριζόμενος τόν γενικότερο προβληματισμό, ἀναρωτιέμαι γιατί ἡ Πολιτεία παρά τίς πολυάριθμες δημογραφικές μελέτες πού ἔχουν κατά καιρούς ἐκπονηθεῖ καί ὅλες κρούουν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά τήν ἐθνική μας συνοχή, βιωσιμότητα καί ἱστορική συνέχεια λόγω τῆς ὑπογεννητικότητας, όχι μόνο δέν ἔχει συνειδητοποιήσει τήν ὕψιστη ἐθνική ἀνάγκη στήριξης τῆς οἰκογένειας καί κυρίως ἐκείνης μέ περισσότερα ἀπό δύο παιδιά μέσω μιᾶς οἰκογενειακῆς πολιτικῆς, ἀλλά καί τήν ὑπονομεύει, ὅπως στήν προκειμένη περίπτωση.
Ἄς θυμίσω ἐδῶ ὅτι ἡ λαμπρή νίκη τοῦ 1821 κερδήθηκε, διότι καί «οἱ καλύβες ἦταν γεμάτες παιδιά», ὅπως διακήρυξε ὁ Μεγάλος Κολοκοτρώνης. Ὁ καθηγητής, ἐπίσης, στό Τεχνολογικό Ἰνστιτοῦτο τῆς Μασσαχουσέτης Samulson ἔχει διατυπώσει τήν ἄποψη πώς «ἡ κοινωνία στήν ὁποία οἱ γονεῖς νομίζουν ὅτι ἕνα ἀγόρι καί ἕνα κορίτσι εἶναι ἀρκετά, εἶναι καταδικασμένη σέ ἐξαφάνιση, γιατί τά δύο παιδιά κατά οἰκογένεια δέν ἀρκοῦν πρός ἀντιστάθμιση ἐκείνων πού πεθαίνουν ἤ μένουν ἄτεκνοι ἤ δέ νυμφεύονται».
Ἄκρως ἐνδιαφέρουσα εἶναι καί ἡ πολυτεκνική ἀριθμητική τοῦ φιλόλογου Μπιλάλη (ΠΕΦΙΤ, τ. 9/1981, σελ.3). Ὑποστηρίζει, πιο συγκεκριμένα, ὅτι: 1 παιδί ἴσον 0 παιδιά, γιατί δέν εἶναι οὔτε ἡ φυσική συνέχεια καί ἀναπλήρωση τῶν γονέων. 2 παιδιά ἴσον 0, διότι εἶναι μόλις τό ἐλάχιστο ὅριο καί ὀδηγεῖ σέ φυσικό μαρασμό τήν οἰκογένεια. 3 παιδιά, ἐπίσης, ἴσον 0 παιδιά, γιατί καί τό τρίτο παιδί δέν εἶναι παράγοντας ἀνανεωτικός καί δυναμικός γιά τήν οἰκογένεια καί μάλιστα τήν οἰκογένεια ὡς συστατικό κύτταρο τῆς στενότερης ἀλλά καί τῆς εὐρύτερης Οἰκογένειας, τῆς μικρῆς πατρίδας, τοῦ Χωριοῦ-Χώρας καί τῆς μεγάλης πατρίδας, τοῦ Ἔθνους. Γιατί καί τό τρίτο παιδί δέν ἀνανεώνει καί δέν ἀναπληρώνει τά φυσικά μειονεκτήματα τῆς μεγάλης καί μικρής οἰκογένειας, ὅπως τή φυσική ἀτεκνία, τήν ἀσθένεια, τόν πρόωρο θάνατο, τή μετανάστευση, τόν θάνατο κ.λπ. 4 παιδιά ἴσον 1 παιδί.
Ἔτσι, ὁ φυσικός καί φυσιολογικός ὁρισμός τῆς οἰκογένειας δέν ὁρίζεται ἀπό τήν ὕπαρξη ἁπλῶς παιδιῶν ἀνεξαρτήτως ἀριθμοῦ, ἀλλά ἀπό τά 4 παιδιά. Αὐτό, βέβαια, ἰσχύει γιά τά φυσικά –φυσιολογικά ὅρια, μέ βάση τήν κοινή καί τήν κοινωνική -ὄχι μοντέρνα ἀλλά παραδοσιακή ἑλληνική- λογική, πού θεωρεῖ ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι τό πρῶτο κύτταρο τοῦ ὀργανωμένου συλλογικοῦ βίου, ὅτι θεμέλιο γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή εἶναι ἡ οἰκογένεια καί ὄχι τό ἄτομο, ὅτι ἀληθινή ζωή σημαίνει τό νά μή ζεῖς μόνο γιά τόν ἑαυτό σου, ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι προορισμένοι νά ζοῦν ὁ ἕνας χάρη τοῦ ἄλλου, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι «φύσει κοινωνικόν ζῶον» κατά τόν Ἀριστοτέλη καί γιατί «ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ» (Γεν. β΄18-25).
Ἐν κατακλείδι, για μία ἀκόμη φορά, ἀπευθύνω ἔκκληση πρός τήν ἑλληνική Πολιτεία νά σταθεῖ ἀρωγός στά πολλά καί ποικίλα προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουν οἱ ἑλληνικές οἰκογένειες και κυρίως οἱ πολύτεκνες, πού εἶναι στυλοβάτες τοῦ Ἔθνους μας. Θερμά παρακαλῶ τόν Πρωθυπουργό τῆς Χώρας μας καί τήν Κυβέρνηση ὄχι μόνο νά μειώσουν τή φορολογία τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν, ἀλλά καί νά θεσπίσουν εὐεργετικές διατάξεις γιά τή διευκόλυνσή τους, ὥστε νά γίνει ἡ Πολιτεία ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος γιά τή δεινοπαθοῦσα πολύτεκνη οἰκογένεια.
+ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
